یادداشت | ارسالی مخاطبان
در مدیریت یک داستان کلاسیک در ارتباط با تصمیمی که یک سوزن بان باید برای منحرف کردن قطار از مسیر اصلی بگیرد، وجود دارد که اگر آنرا تاکنون مطالعه نکرده اید، حتما پیش از ادامه متن یک باز انرا مرور کنید (در این لینک نمونه این داستان وجود دارد).
سازمان هم در این زمان همانند سوزن بان باید یک تصمیم سرنوشت ساز بگیرد، یا با برگرداندن یک عده ی زیاد به جزیره کسانی را که از لذت های خود صرف نظر کرده و به توصیه ها تا حد زیادی توجه کرده اند را قربانی کند و یا به سختی هایی که افراد مانده در جزیره به جان خریده اند احترام گذاشته و از ورود مدیریت نشده ی افراد به جزیره جلوگیری کند (هر چند شخصا بعید میدانم که تصمیم درست اتخاذ شود و در انتها شاهد بازگشت مدیریت نشده ی افراد خواهیم بود).
حرف‌هایی که دوست عزیزمان در مطلب “سردرگمی کیشوندان برای بازگشت به خانه/ چه کسی مسئول نظارت بر مصوبات شورای سلامت است؟” بیان نمودند ، بسیار برایم جالب بود. البته اگر نویسنده خود بر خلاف توصیه همگان (با عرض شرمندگی، توجیهاتی همچون فاصله نزدیک افراد در اولین جلسه شورای سلامت کیش را مربوط کردن به عدم اطلاع از هویت این ویروس و مشکلاتی که خواهد داشت و آسمان را به ریسمان بافتن به هیچ عنوان قبول ندارم، چرا که خیلی پیشتر از اطلاع رسمی ار ورود ویروس به ایران، همگان سرنوشت کشور چین و مسایل مربوط را دیده و شنیده بودند) از جزیره خارج شده و به اصطلاح همه ی دورهای خود را زده و حالا فیلش یاد هندوستان کرده بر ایشان حرجی نیست، چرا که در زمان غرق شدن، آدم حتی به یک شاخه برگ هم چنگ میزند.
ولی در صورتی که ایشان خود در جزیره حضور دارند، جای تعجب بسیار است.
مگر کسانی که مانده اند همه متخصص بوده اند که تشخیص دهند باید بمانند؟ یا مگر آنها از اوضاع پیش آمده، نترسیده بودند؟ یا نکند خدای نکرده، خانواده ای در سرزمین اصلی ندارند که چشم انتظار آنها باشد؟ یا در مورد این توجیه بسیار پیش پا افتاده، که اغلب این افراد نه برای تفریح بلکه به اجبار باید جزیره را ترک می‌کردند چون حتی جای خواب مناسبی برای ماندن نداشتند، مگر اکنون جای خواب مناسبی دارند که قصد بازگشت دارند؟؟ حرف هایی از این دست همانند همه ی توجیهات مردم جهان سومی است. مردمی که حاضرند خود و بقیه را به خطر بیاندازند، ولی توقع دارند که بقیه همیشه به مراد دل آنها کار کنند.
اگر شما شبکه های ملی را دنبال میکردید، از همان ابتدا همواره توصیه بر در خانه ماندن و مسافرت نرفتن بود، چنان که بارها و بارها خود وزیر بهداشت از راهی سفر شدن مردم، گلایه داشت.
اگر شبکه های معاند را هم پیگیری میکردید که آن دوستان همواره بر طبل عدم مدیریت صحیح در ایران و قرنطینه نکردن شهرها میزدند.
با این همه داستان رسانه ای و این همه شبکه های اجتماعی دیگر نیاز نبوده و نیست که موضوعی به این سادگی مبنی بر مسافرت نرفتن در ذهن مخاطب جا بیافتد.
دوست عزیز، آمار مبتلایان در جزیره کیش، با توجه به جمعیت و امکانات موجود، بسیار بالا است و در صورتی که سازمان در این مرحله ی حساس، دست به اقدامی عجولانه بزند، متاسفانه جان افراد بسیاری به خطر خواهد افتاد خصوصا افرادی که سختی های جزیره را تحمل کرده و در تعطیلات از جزیره خارج نشده اند.
*تحریریه کیشوند یوز: مطلبی که خواندید از سری یادداشت های ارسالی توسط مخاطبان کیشوندنیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست.*
گر می نخوری طعنه مزن مستانرا
بنیاد مکن تو حیله و دستانرا
تو غره بدان مشو که می مینخوری
صد لقمه خوری که می غلام‌ست آنرا