یادداشت | زهرا حسین زاده
ما اینجا، در دورترین نقطه به مراکز فرهنگی کشوری که امروز عمده ی ساکنینش به سمت قبله مسلمین جهان نماز می خوانند، هر روز و هر ساعت حلاوت وحدت میان مسلمانان را می چشیم و نه تنها وحدت را معنا که آن را مشق می کنیم.
و هرسال در جشن میلاد رحمه للعالمین که خداوند، آفرینش را بهانه آمدنش دانسته است ما با ملیت و زبان های مختلف اما احساسی مشترک، ثابت کردیم می شود عاشق پیامبری شد که دین او مرز جغرافیایی نمی شناسد و به حق می تواند زبان مشترک همه ی قلبهایی باشد که برای انسانیت می تپد .
آری ، در میان هیاهوی مردمان نجیب جزیره کیش و در زمانی که آسمان، سخاوتش را به یمن قدوم رسول الله(ص) گره می زند، مبارزان خط مقدم جبهه ی علم و آگاهی، به هر زبانی که خدایشان را ستایش می کنند ، مدح پسر آمنه را می گویند و اگر کعبه را مرکز عالم بنامیم، ما چه دلشادیم که صدور پیام مهر محمد امین (ص) را به دورترین شعاع های این کره خاکی از نقطه صدور ” لا اله الا الله ” شاهد هستیم.
جایی که دانشجویان خارجی این دانشگاه اعم از اردو ، پشتو ، کشمیری ، فارس ، عرب ، اندونزیایی ، نیجریایی و … یکصدا زمزمه می کنند : ” اللهم صل علی محمد و آل محمد “
