بعضی رازها باید تا ابد بسته بماند و مهمان هر غریبه ای نشوند،این رازها باید با عزت نفسی بالا فقط در حریم ذهن شخص بمانند و مهمان هر غریبه ای نشوند تا باعث استفاده ی انسان های کم صبر نشوند،درد و دل را با راز گفتن باید تمیز داد و مرز آشکار و یا پنهان آن را درک کرد.
اغلب اوقات درد و دل ها سبب آرامش می شود و گوینده را امیدوار و شنونده را بیش از پیش شاکر خداوند می کند،اما همین درد و دل هم اگر وارد حریم راز و اعماق دل شود نه تنها گره گشا نیست بلکه ممکن است منجر به سلب آسایش ذهن شود.
انسان موجودی اجتماعی و اهل معاشرت است ولی بیشتر از اینکه بشر باید در جامعه اجتماعی باشد ضرورت دارد با نفس و خاستگاه ذات زیبای خویش اجتماعی باشد و این انسان را در جایگاه ” چه رازی بگویم ” و یا ” چه نگویم ” ها قرار می دهد.
هیچگاه منکر نقش یک دوست واقعی و صمیمی در زندگی نباشیم اما خداوند قبل از اینکه فرد را با دوست و یا غیر از دوست آشنا سازد،او را از بدو تولد با پدر و مادری همراه کرده که نقشی بی بدیل در شکل گیری ظرافت ها،زیبایی ها،صبوری ها و … دارند و خداوند این افراد را مثل خواهر و یا برادر به ما هدیه داد که رازهای خود را به آسانی در اختیار افرادی که امانت دار خوبی نیستند،قرار ندهیم.
گفتن بعضی رازها و یا نگفتن بعضی رازها سبب دل پاکی،روشنیه دیده،شنوایی گوش می شود،محرمان دل کم اند و رازها زیاد.
به قول حضرت حافظ :
افشای راز خلوتیان خواست کرد شمع
شکر خدا که سر دلش در زبان گرفت
رازدار کسی است که خود را محرم راز بیند و دیگران را نا محرم بر آن راز،رازدار کسی است که حتی اگر به ناگه رازی را دید،شنید،درک کرد و … آن را به قوه ی فراموشی خود بسپرد و این همان توصیه ی دین به غیبت نکردن است که اهمیت غیبت نکردن بر همگان آشکار است و عواقب آن دامن گیر اخلاقیات.
راز واژه ای کوچک اما با یک دنیا معرفت،امانت داری،ادراک همراست که می توان به واسطه ی آن افراد را محک زد و درجه ی رفاقت یا رقابت آنها را فهمید،امانت داری از یک راز کوچک می توان زمینه ی زیبای دریافت راز بعدی را محیا کرد و چه زیباست این رازداری که همیشه با مفهوم امانت داری همراه است.
محمد مهدی باغ عنایت
