تئاتر دردی بی درمان؟

هنر کلید فهم زندگی است، این جمله اسکار وایلد شاید کمک شایانی به ما بکند تا معنی و مفهوم هنر را بفهمیم، آنجا که آدمیت و غریزه می ایستد این هنر است که خود را نمایان می کند. این توضیح مختصری بود که ارایه کردم تا به این نکته برسیم که هنر نه تنها برای جامعه مفید بلکه لازمه اصلی یک جامعه پویا است.
امسال پانزدهمین سالی است که در کیش زندگی می کنم و در این پانزده سال شاید سر جمع به اندازه انگشتان یک دستم تئاتر خوب ندیدم، همان اندک تئاتر خوب ها هم که پخش شد تماشاگر نداشت چون طنز نبود، و به یاد دارم که بعضی هایشان حتی شب هایی را بدون تماشاگر اجرا شد. تا آنجا که حافظه ام مرا یاری می کند در سال گذشته، فقط شاهد دو تئاتر طنز، سه تاتر کودک و تنها یک اثر درخور که نوشته داوود میرباقری بوده را بر روی سالن تئاتر ها دیدیم، اگر دو نمایش کودکان را فاکتور بگیریم یعنی در یک سال فقط سه تئاتر !
در غوغای تابستانی تئاتر های تهران که بلیط های بعضی از نمایش ها حتی برای یک هفته آینده از پیش رزرو شده اند و در بیشتر سالن ها جا برای سوزن انداختن نیست و روزانه بالغ بر یکصد اجرا در تهران انجام میشود، سهم ما در این جزیره با این امکانات در این فصل، صفر عدد تئاتر است!
تئاتر میتواند در کنار همین اندک کنسرت ها، گردشگری را که هر سال کمتر می شود را جلب خود کند، به راحتی می توانیم یک نمایش خوب را که در تهران اجرا شده را به کیش بیاوریم که هم ساکنین را و هم کسانی که در شهرستان از این تئاتر ها محرومند را به سالن ها بکشانیم. باید ریسک این را کرد و تئاتر های غیر طنزی را به نمایش درآورد تا قشرهای مختلف را به تئاتر کشاند. همین الان هم در سینما، فیلم های طنز بیشتر میفروشند ولی به مرور زمان فیلم های ژانرهای دیگر هم به رکورد فروش آن فیلم ها نزدیک شده اند، و حتی فیلم هایی مانند “لانتوری” و “فروشنده” رکوردهای روز اول فروش را جا به جا کردند که نشانگر این امر است که برای رسیدن به فرهنگ باید صبور بود. با این روندی که ما در جزیره مان شاهدیم، بیم آن است که معنی تئاتر تا چند سال دیگر به معنی “محلی که نمایش خنده دار در آن می بینند”تغییر کند.
برای حل مسئله، کشور چین را در زمینه فوتبال مثال میزنم، کشور چین که فوتبال ضعیفی داشت و لیگ ضعیف تری، با خرج کردن و آوردن ستاره های تیم های دیگر هم جلب توجه کرد و هم از اسم ستاره ها استفاده کرد برای شناساندن فوتبال خود؛ یعنی آن ها از ستاره استفاده کردند، خود را شناساندند و بعد شروع کردند به پرورش بازیکن در کنار این ستاره ها.
شاید وقت آن رسیده باشد که باور کنیم باید هزینه کرد باید از ستاره ها و آن هایی که برند هستند استفاده کنیم تا رونق ببخشیم به هنر و سالن هامان که فقط تبدیل شده اند به جایی برای جُنگ هایی که فقط جک های تلگرام را برایمان تعریف میکنند. شاید این درد تئاتر حالا حالا ها درمان نشود ولی بلاخره مثل تهران و شهرستان های بزرگ حل می شود، چون دردش بی درمان نیست، فقط زمان بر است و شاید برایمان گران تمام شود که چرا سالن هامان را پر کردیم از افرادی که جک های بی معنی را به خورد جوان هامان دادند…!