پیشرفت امری مثبت و قابل توجه است به طوری که هیچ گاه نمی توان اهمیت رشد، توسعه و پیشرفت را در زندگی بشری نادیده گرفت. برای آن که منطقه ای را توسعه دهیم باید حداقل هایی را داشته باشیم و با رشد همان استعدادها کم کم بستر پیشرفت را فراهم کنیم.
انتخاب یک منطقه برای توسعه و تبدیل آن به قطب گرشگری به میزان امکانات خدادادی آن برای آغاز کار بستگی دارد به عبارتی استعداد پنهان و آشکار یک شهر، منطقه و یا یک جزیره مهمترین پارامتری است که در انتخاب موقعیت مستعد رشد به حساب می آید. صحبتی که مطرح شد مصداق توسعه جزیره هندورابی در نزدیکی جزیره کیش است که سازمان منطقه آزاد کیش طی چند سال گذشته برنامه ریزی کرده و قصد دارد این جزیره را به عنوان قطب گردشگری معرفی کند.
هرچند اضافه کردن یک نقطه برجسته گرشگری به فهرست جاذبه های طبیعی بسیار حائز اهمیت است اما یک حساب سرانگشتی نشان می دهد ایرانی که چنین وسعتی دارد و شهرها و مناطق خاصی با اندک هزینه ای بیشترین بازدهی را خواهد داشت نباید به سراغ مناطقی برود که شرایط مساعدی ندارد.
اگر می خواهیم هندورابی را به کیش دوم بدل کنیم می توانیم همان هزینه گزاف را در منطقه ای دیگر سرمایه گذاری کنیم و آورده بیشتری به دست بیاوریم.
با تمام این اوصاف یک جزیره ۲۲ کیلومتری بدون آب شیرین با هوای بسیار گرم بدون هیچ زیرساخت جهت آغاز فعالیت گردشگری انتخاب درستی برای توسعه است یا تنها عده ای می خواهند با چنین اقدامی نام خودشان را مطرح کنند؟
آیا برای یک جزیره به این کوچکی ساخت یک فرودگاه با تمام زیرساخت های گران قیمت و تاسیس یک هتل می تواند گردشگران را مجاب کند که به هندورابی بیایند و برای چند روز در آنجا اقامت کنند؟
حال سوال این است، چرا باید بودجه این کشور را در یک جزیره خشک خرج کنیم و ابتدایی ترین زیرساخت ها را به آنجا ببریم در حالی که نیمی از بودجه تعیین شده می تواند بسیاری از شهرهای هرمزگان، بوشهر و صد البته جزیره ای مانند قشم را به طور کامل دگرگون کند.
اگر ایران کشور کوچکی بود و ظرفیت مناسبی برای گردشگری نداشت می توانست بهره برداری از هندورابی قابل توجیه باشد اما این که ما بسیاری از زیرساخت ها را در شهرهایمان داریم و تنها باید به بهسازی، نوسازی و صلاح ساختار کلی بپردازیم را رها کرده و به سراغ چنین وضع آشفته ای در هندورابی برویم اصلا عقلانی نخواهد بود.
اگر سازمان منطقه آزاد کیش به دنبال رونق گردشگری در این جزیره است به جای ساخت هنل و فرودگاه از تجربه بوم گردی داخل کشور استفاده کند، با در نظر گرفتن تاکسی های دریایی گردشگران را به هندورابی برساند و در خانه های بهسازی شده بومی اسکان دهد و روزهایی را گردشگران در حال و هوای جزیره سپری کنند.
این سازمان می تواند با حمایت مالی از ساکنان جزیره هم به بهبود معیشت آنها کمک کند و هم از هزینه های بی مورد پرهیز نماید. باید قبول کنیم که در زمان کنونی، گردشگرانی که به جزیره های دست نخورده می روند به دنبال لوکس بودن نیستند و می خواهند اندکی از فضای پر زرق و برق به دور باشند اما مسئولی که می خواهد گردشگر را هواپیما به هندورابی ببرد و در تنها هتلش اسکان دهد سخت در اشتباه است زیرا همان گردشگر، کیش یا مناطق دیگر را به هندورابی ترجیح می دهد.
جاذبه هندورابی به بکر بودنش است نه لوکس بودن پس اگر قرار باشد مکانی را توسعه دهیم بهتر است الفبای مدیریت منابع را بدانیم و بی دلیل در بیابان به دنبال توسعه و رونق اقتصادی نباشیم.
جزیره هندورابی
جزیره هندورابی جزیره از توابع بخش کیش شهرستان بندر لنگه استان هرمزگان واقع در جنوب ایران است که در ۹ کیلومتری جنوب غربی چیرو واقع شده. طول جزیره هفت مایل و پهنایش چهار مایل می‌باشد، و در حد فاصل بین دو جزیره کیش و لاوان قرار گرفته‌است.
جزیره هندرابی با ۲۲٫۸ کیلومتر مربع مساحت در فاصله ۳۲۵ کیلومتری بندرعباس در خلیج فارس و در حد فاصل بین دو جزیره کیش و لاوان و در ۲۸ کیلومتری جزیره کیش قرار گرفته است. فاصله هندرابی تا بندر لنگه ۱۳۳ کیلومتر است.این جزیره سرزمینی هموار و تقریباً بدون عوارض طبیعی است. فعالیت اقتصادی اکثر اهالی در جزیره هندورابی، صید و غواصی است.
در بهمن‌ماه ۱۳۸۹ قانون الحاق جزایر هندورابی و فارور کوچک و بزرگ به محدوده منطقه آزاد کیش از سوی رئیس جمهور وقت اعلام شد. منابع تأمین آب در جزیره بسیار محدود و کم است وآب مصرفی آن از طریق چاه و آب‌انبار (برکه) تأمین می‌شود. آب چاه‌هایش نسبتاً شیرین است در حالات استثنائی وکم بود آب برای آشامیدنی می‌توان مصرف کرد.
جمعیت جزیره در سده پیش حدود ۸۰ نفر بوده که آن عده عربتبار بوده و به عربی و فارسی گفتگو می‌کردند.
منبع: تیتر شهر
