به گزارش کیشوندنیوز، ریچارد نفیو در کتاب هنر تحریم ها گفته بود که تحریم از منظر ابعاد فنی بعد از مدتی اگر رقیب را از پای در نیاورد کارکرد خود را از دست میدهد(یعنی چیزی که ما را نکشد قوی ترمان میکند)، او اما در ادامه میگوید که باید کاری کرد که جامعه از تحریم درد احساس کند.
به زبان ساده نفیو گفت باید اجتماعی سازی آثار تحریم را برجسته کنیم و آنچه از تحریم نتوانستیم بدست آوریم را از ناراضی سازی اجتماعی بدست آوریم.
این پروژه با مسائل پیش پا افتاده ای مانند مهاجرت برخی ورزشکاران و تحریم لباس تیم ملی و… آغاز شد و تا آشوب در کف خیابان ادامه پیدا کرد.
بیایید کمی به عقب برگردیم به شلوغی های اواخر دی ۹۶ که وقتی رخ داد دقیقا ۴ ماه بعد دشمن در ما طمع میکند و از برجام خارج میشود و تحریم های شدید را بر میگرداند و دلار از ۳ هزار تومان تا حوالی ۲۲ هزار تومان میرود.
التهابات آرام میشود، دولت مقداری زمام امور را در دست میگیرد دلار را تا ۱۱ هزار تومان پایین می آورد تا اواخر آبان ۹۸ که مجددا دشمن آماده شورش، اعتراضات مردم را دست مایه قرار میدهد و مجددا ناامنی اقتصادی را در ایران القا میکند و این بار دلار تا ۲۵ هزار تومان بالا می آید و حتی طمع دشمن در ترور شهید سلیمانی را هم میتوان در همین القاء انشقاق جستجو کرد.
و حال که مجددا ایران در حال دست یافتن به توافقی دیگر بود و توانسته بود برای مدتی دلار را زیر ۳۰ هزار تومان کنترل کند مجددا آشوب کلید میخورد.
درواقع آشوب ها به شرکا و رفقا و رقبای اقتصادی یاداوری میکنند که ایران جای سرمایه گذاری نیست و همین موضوع باعث میشود که هر بار پس از هر آشوب ما (همه جامعه ایران) شرایط سختی را تحمل کنیم.
در واقع نفیو فهمید که یک دست(تحریم) صدا ندارد و آشوب هم باید بعنوان دست دوم عمل کند تا جامعه ایران از پای در بیاید.
با درک این موضوع است که بارها در سالهای اخیر تاکید و تصریح کردیم که حفظ انسجام اجتماعی مهمترین موضوعی است که ما نیاز داریم.
دشمن فرمول فشار را آموخته و مانند مگس آماده نشستن بر زخم های ماست این هنر و بصیرت ماست که تحت هر شرایطی از انسجام جامعه خود صیانت کنیم. هم در مقام مسئول و هم در مقام شهروند.
یادداشت از: دکتر سید سجاد پادام
